Escorrer a verdura e saltear cun fío de aceite e o allo ben picado.
Formar un cadrado con 4 follas de filo superpostas e pintar por riba cun pouco de AOVE. A continuación, colocar outra capa de 4 por riba e repite o proceso.
Mover a base de filo á tixola e bota a kale co queixo feta no interior. Tapar o contido co resto da masa (como facendo un paquete) e pintar cun pouco de AOVE.
Enfornar durante 20 minutos a 170 graos centígrados.
Outro gran prato de culler (e comfort food) nos meses de outono é a cabaza, en todas as súas variantes. Na casa, a que máis nos gusta preparar é a crema. Xeralmente cociñámola especiada, outras veces cocida con mazá… mais hoxe comparto convosco a versión máis sinxela (o que non quere dicir que sexa a máis eslamiada). Crema de cabaza enfornada con sal, pementa negra e ourego. Receita rápida que require cero esforzo pola vosa parte. Só precisades un forno e 1 hora do voso tempo.
Ingredientes
1 cabaza.
Sal ao gusto.
Pementa negra ao gusto.
Ourego ao gusto.
AOVE.
Pasos a seguir
Quitar os extremos da cabaza e cortar á metade. Retirar as sementes e os fíos do redor.
Salpementar ao gusto e regar cun fío de AOVE.
Enfornar durante 50 minutos a 180 graos centígrados.
Unha vez a cabaza estea asada, separar a carne da pel coa axuda dunha culler.
Botar a carne da cabaza nun recipiente (ou procesador de alimentos) xunto coa prebe que se foi creando no enfornado (é unha explosión de sabor, crédeme!) e bater até obter a cremosidade axeitada.
Incorporar a crema nunha pota e quentar a lume baixo até que comece a ferver.
Unha das nosas receitas de aproveitamento favoritas, canto temos sobras vexetais, son as samosas, empanadas típicas de Oriente Medio. Este prato ten infinidade de variantes, dependendo da rexión que visites. As que nós facemos xeralmente, son as samosas indias (recheas de pataca, chícharo e aneto ou, incluso, carne especiada) mais con pasta filo en troques da cobertura de fariña.
Ingredientes
400 g. de patacas cocidas.
200 g. de chícharos cocidos.
1 cullerada de aneto.
AOVE.
1 cullerada de sobremesa de Garam Masala.
10 láminas de pasta filo.
Pasos a seguir
Quentar unha tixola (ou wok) cun fío de aceite de oliva para saltear as patacas e os chícharos a lume medio. É recomendábel esmagalos un pouco para que collan ben os sabores das especias.
Engadir o aneto e o Garam Masala e saltear durante uns 3 minutos máis.
Deixar arrefriar o recheo un pouco antes de facer os paquetiños de pasta filo.
Desenrolar a pasta filo e cubrila cun pano húmido mentres se vai manipulando cada lámina.
Estirar unha lámina de filo nunha superficie limpa e lisa. Cun pincel, pintar a superficie da lámina con aceite. A continuación, dobrar a lámina ao medio e volver pintar a superficie.
Poñer unha cullerada do recheo no extremo esquerdo da lámina, deixando de marxe uns 2 cm. para poder pechar os paquetiños.
Suxeitar a marxe esquerda da lámina (con coidado de que non caia o recheo) e dobrar diagonalmente cara a dereita, creando un triángulo. Continuar dobrando a lámina até chegar ao extremo dereito.
Pintar o extremo da lámina para pechar o triángulo e colocar nunha bandexa de forno, cuberta con papel vexetal.
Repetir coas 9 láminas restantes.
Quentar o forno a 200 graos centígrados e enfornar as samosas durante uns 20 minutos.
Consello: Servir acompañadas de Chutney de manga picante.
Xa que este verán o de viaxar está un pouco complicado (por mor do COVID-19) imos ter que que tirar da memoria gustativa. Hoxe, invítovos a viaxar até Grecia da man dun spanakopita (σπανακόπιτα). Este pastel salgado (composto xeralmente de espinacas e queixo feta) é un dos petiscos ou almorzos por excelencia no país helénico. Nós, na casa, acompañámolo dunha boa ensalada e convertémolo nun xantar ben sabedeiro.
Ingredientes
1kg. espinaca conxelada.
250 g. queixo ricotta.
100 g. queixo feta.
1 cullerada de concentrado de allo e xenxibre.
Peleca relada de medio limón.
Sal.
Zume dun limón.
AOVE.
8 láminas de masa brick.
Pasos a seguir
Ferver as espinacas durante 5 minutos. Deixar escorrer e arrefriar nun coadoiro.
Mesturar os queixos co sal, a peleca relada e o concentrado de allo e xenxibre.
Quentar o forno a 180 graos centígrados mentres rematamos de formar o spanakopita.
Unha vez as espinacas estean mornas, incorporar á mestura dos queixos.
Estirar unha lámina de masa brick e poñer unha liña de recheo ao longo do diámetro da masa. A continuación, enrolar a lámina como facendo un puro. Facer esta técnica coas 8 láminas.
Unha vez estean as láminas recheas, colocar nunha bandexa de forno redonda (tipo Pyrex ou cerámica) seguindo un patrón circular. Se queda oco na bandexa, pódense encher os puntos de separación (extremos dos tubos de brick) con papel de forno ou mesmo co papel que trae a masa como separador, facendo unha pelotiña, tal e como vedes na foto 5.
Botar un fío de AOVE por riba.
Enfornar durante 20/25 minutos.
Deixar arrefriar uns 15 minutos antes de consumir.
Hoxe invítovos a facer unha receita moi de estío (aínda que eu son desas raras avis que tamén as preparan en inverno). O salmorejo, xunto co Gazpacho, son unhas das sopas frías ou cremas máis características dos meses de calor. A gran diferenza entre estes dous pratos (alén dos ingredientes) é a súa consistencia, sendo o salmorejo máis cremoso.
Este prato, posibelmente, ten como orixe os machucados e sopas con pan que se elaboraban na cociña cordobesa en tempos do Califato (929-1036). Malia teren estas proto versións, o salmorejo non se estabelece tal é como o coñecemos hoxe case até o século XX, momento no que se instaura como un dos pratos insignia da cociña cordobesa.
Eu, como de costume, compartirei convosco a miña propia versión do prato, dándolle un toque persoal.
Ingredientes:
1kg. de tomates ben maduros.
100 ml. AOVE.
100 g. pan.
Sal ao gusto.
½ cullerada de sobremesa de harissa.
Queixo feta ao gusto.
Pasos a seguir:
Cortar os tomates en anacos (con ou sen peleca) e introducilos nun batedor ou procesador de alimentos.
Incorporar o AOVE o sal, o pan e a harissa.
Bater até conseguir a consistencia desexada.
Antes de servir, desfacer un anaco de queixo feta por riba.
O Hummus bi tahina, ou simplemente hummus, é como se denomina a pasta de garavanzo típica do Oriente Medio. Aínda que este alimento xa formaba parte da gastronomía do Antigo Exipto, non foi até hai uns anos que se converteu nun verdadeiro furor en occidente.
Ao igual que ocorre coa receita do pesto, por exemplo, o hummus ten múltiples variantes aínda que todas parten dunha base xenérica (garavanzos, tahini ou pasta de sésamo e zume de limón). A partir de ahí, xa cada hummus é un mundo de posibilidades. Pódeselle engadir pemento, allo, comiño etc. Nós, nesta ocasión, imos versionar unha receita de Jamie Oliver empregando iogur natural, ají e AOVE, alén dos tres ingredientes base.
Ingredientes:
1 tarro de garavanzos cocidos.
3 culleradas de iogur natural.
1 cullerada de tahini.
Sal ao gusto.
Ají ao gusto.
15 ml. AOVE
Pasos a seguir:
Botar todos os ingredientes no vaso dun procesador de alimentos ou batedor americano.
Bater durante uns 10 minutos ou até acadar a consistencia desexada.
Servir sobre unha torrada, con picos ou con crudités.
Nota: Se non tedes acceso ao tahíni, podedes empregar manteiga de cacahuete, aínda que non será o mesmo.
Os legumes en lata ou en tarro sempre estiveron moi demonizados. Eu, que sempre vou a contracorrente, pola contra penso que son un salvavidas culinario que merece saír das sombras. Sendo xustos, a grande maioría dos garavanzos, fabas ou feixóns en tarro son bastante saborosos (alén de aforrarnos as 24h de remollo e unha longa cocción). Na miña cociña os legumes envasados son dos produtos máis empregados: estufados, guisos, revoltos, tacos, acompañantes, petiscos, a escolla é case infinita.
Como a grande maioría de vós, cando teño presa preciso dun prato que poda aquelar en cuestión de minutos (mais non por ser rápido temos que renunciar ao sabor e á calidade). O revolto de garavanzo, fabas cannellini e espicanas que traio hoxe é un exemplo dos revoltos que adoitan salvar moitos xantares e ceas na miña casa.
Ingredientes:
1 tarro de garavanzos.
1 lata de fabas cannellini.
½ cabaciña en brunoise.
1 cullerada de pasta de allo e xenxibre.
25 g. de queixo crema Roquefort.
OPCIONAL: 100 g. de beicon afumado en tiras.
Pasos a seguir:
Mergullar as espinacas nunha pota de auga fervendo durante 2 minutos.
Poñer un wok ao lume co beicon para que solte a súa graxa natural.
Saltear a cabaciña a lume medio/baixo durante 2 minutos xunto co beicon.
Engadir o allo e o xenxibre.
Engadir os legumes e saltear durante 3 minutos.
Incorporar as espicanas e continuar salteando 2 minutos máis.
Para rematar, engadir o queixo crema e mesturar ben até que quede ben incorporado, formando un mollo cremoso.
Notas: Nota 1: Podedes empregar o queixo crema que máis vos preste. Nota 2: Se queredes manter o prato totalmente vexetal, podedes prescindir do beicon e saltear a cabaciña nun fío de AOVE.
Sei que o mellor momento para facer conservas é cando remata o verán mais o ano pasado (alén de facer conservas como para parar un tren) as tomateiras seguían a producir sen control. Por esta razón, cando temos superprodución de tomates, sempre conxelo varias bolsas para ir consumindo durante o inverno en guisos, estufados etc.
Este ano parece que non fixen uso abondo e aínda tiña dúas bolsas grandes agardando por min. En consecuencia, resolvín facer conservas de passata (puré de tomate) e comezar a facer sitio para os novos tomates.
Ingredientes:
Tomates.
AOVE.
Allo ao gusto.
Mencía ao gusto.
1 pau de canela.
1 presa de ourego fresco.
Pasos a seguir:
Desconxelar os tomates a temperatura ambiente e a continuación cortar en anaquiños para que caiban ben na picadora (ou batedor americano).
Mentres, nunha pota grande e alta, botar un bo chorro de AOVE co allo. Este pode ir laminado ou triturado (segundo os vosos gustos).
Cando o allo estea dourado, introduciremos o puré de tomate (que neste momento estará de cor rosa e bastante licuado) e poñerémolo a lume medio/baixo a que reduza durante un par de horas (ou até que vexamos que a densidade do puré é o bastante consistente).
Cando o tomate comece a burbullar botaremos o Mencía (aprox. 50 ml.) e o pau de canela.
Unha vez vexamos que a densidade do puré é a desexada, retiraremos o pau de canela e introduciremos o ourego ben picadiño.
Unha vez apaguemos o lume, deixaremos que repouse uns minutos antes de repartilo en tarros de vidro ben desinfectados.
Unha vez repartido nos tarros de vidro, taparémolos ben para que fagan o baleiro correctamente.
Poñeremos os tarros ao lume con auga fervendo nunha pota alta (as rápidas van xenial pola súa altura). Eu adoito meter un par de trapos no fondo para que os tarros non se movan moito.
Unha vez a auga rompa a ferver, deixaremos os tarros (cubertos case até a tapa se é posíbel) durante 20 minutos. Despois, deixarémolos arrefriar sobre unha superficie que soporte ben a calor. Pouco a pouco iredes escoitando o “clic” que será sinal de que o baleiro está ben feito.
NOTAS: Nota 1: Tede en conta que o tomate conxelado leva unha maior cantidade de auga, polo tanto terá que estar máis tempo no lume que os tomates frescos.
Nota 2: Se non tedes batedor americano ou procesador podedes facer o puré cun batedor convencional.
Nota 3: Se preferides facer o puré co tomate pelado (no canto de botalo completo como fago eu), é moi doado. No caso dos tomates conxelados, ao perder a capa de xeo, a pel despégase con moita facilidade.
Nota 4: Para facer as conservas (e que estas duren moitos meses) precisaredes uns tarros de vidro que teñan tapa que faga baleiro, se non a conserva perderase nuns días.
Hoxe tráiovos unha receita vexetariana, moi saudábel e chea de sabor na que poderedes empregar o pesto que tedes na sección de “mollos”: salteado de feixóns, cabaciña e pesto de améndoas con espinaca. Este prato faise en menos de 15 minutos. Non ten ciencia ningunha! Só hai que:
saltear a cabaciña en dados.
engadir as fabas (poden ser perfectamente de tarro para aforrar tempo) e o pesto.
deixar a lume medio/baixo 5 minutos e xa estaría listo para servir.
Eu acompaño sempre este salteado cun ovo fritido (ou escalfado se quero que sexa aínda máis saudábel) et voilà! Listo para comer!
Recendo 