O Hummus bi tahina, ou simplemente hummus, é como se denomina a pasta de garavanzo típica do Oriente Medio. Aínda que este alimento xa formaba parte da gastronomía do Antigo Exipto, non foi até hai uns anos que se converteu nun verdadeiro furor en occidente.
Ao igual que ocorre coa receita do pesto, por exemplo, o hummus ten múltiples variantes aínda que todas parten dunha base xenérica (garavanzos, tahini ou pasta de sésamo e zume de limón). A partir de ahí, xa cada hummus é un mundo de posibilidades. Pódeselle engadir pemento, allo, comiño etc. Nós, nesta ocasión, imos versionar unha receita de Jamie Oliver empregando iogur natural, ají e AOVE, alén dos tres ingredientes base.
Ingredientes:
1 tarro de garavanzos cocidos.
3 culleradas de iogur natural.
1 cullerada de tahini.
Sal ao gusto.
Ají ao gusto.
15 ml. AOVE
Pasos a seguir:
Botar todos os ingredientes no vaso dun procesador de alimentos ou batedor americano.
Bater durante uns 10 minutos ou até acadar a consistencia desexada.
Servir sobre unha torrada, con picos ou con crudités.
Nota: Se non tedes acceso ao tahíni, podedes empregar manteiga de cacahuete, aínda que non será o mesmo.
Sei que o mellor momento para facer conservas é cando remata o verán mais o ano pasado (alén de facer conservas como para parar un tren) as tomateiras seguían a producir sen control. Por esta razón, cando temos superprodución de tomates, sempre conxelo varias bolsas para ir consumindo durante o inverno en guisos, estufados etc.
Este ano parece que non fixen uso abondo e aínda tiña dúas bolsas grandes agardando por min. En consecuencia, resolvín facer conservas de passata (puré de tomate) e comezar a facer sitio para os novos tomates.
Ingredientes:
Tomates.
AOVE.
Allo ao gusto.
Mencía ao gusto.
1 pau de canela.
1 presa de ourego fresco.
Pasos a seguir:
Desconxelar os tomates a temperatura ambiente e a continuación cortar en anaquiños para que caiban ben na picadora (ou batedor americano).
Mentres, nunha pota grande e alta, botar un bo chorro de AOVE co allo. Este pode ir laminado ou triturado (segundo os vosos gustos).
Cando o allo estea dourado, introduciremos o puré de tomate (que neste momento estará de cor rosa e bastante licuado) e poñerémolo a lume medio/baixo a que reduza durante un par de horas (ou até que vexamos que a densidade do puré é o bastante consistente).
Cando o tomate comece a burbullar botaremos o Mencía (aprox. 50 ml.) e o pau de canela.
Unha vez vexamos que a densidade do puré é a desexada, retiraremos o pau de canela e introduciremos o ourego ben picadiño.
Unha vez apaguemos o lume, deixaremos que repouse uns minutos antes de repartilo en tarros de vidro ben desinfectados.
Unha vez repartido nos tarros de vidro, taparémolos ben para que fagan o baleiro correctamente.
Poñeremos os tarros ao lume con auga fervendo nunha pota alta (as rápidas van xenial pola súa altura). Eu adoito meter un par de trapos no fondo para que os tarros non se movan moito.
Unha vez a auga rompa a ferver, deixaremos os tarros (cubertos case até a tapa se é posíbel) durante 20 minutos. Despois, deixarémolos arrefriar sobre unha superficie que soporte ben a calor. Pouco a pouco iredes escoitando o “clic” que será sinal de que o baleiro está ben feito.
NOTAS: Nota 1: Tede en conta que o tomate conxelado leva unha maior cantidade de auga, polo tanto terá que estar máis tempo no lume que os tomates frescos.
Nota 2: Se non tedes batedor americano ou procesador podedes facer o puré cun batedor convencional.
Nota 3: Se preferides facer o puré co tomate pelado (no canto de botalo completo como fago eu), é moi doado. No caso dos tomates conxelados, ao perder a capa de xeo, a pel despégase con moita facilidade.
Nota 4: Para facer as conservas (e que estas duren moitos meses) precisaredes uns tarros de vidro que teñan tapa que faga baleiro, se non a conserva perderase nuns días.
Hoxe toca receita dobre. Mais non vos preocupedes, que iso non quere dicir que haxa que facer o dobre de traballo. Neste caso, máis ben sería unha receita de dous por un, xa que imos conseguir uns cogombros envinagrados e un vinagre de cúrcuma en menos de 15 minutos. Os cogombros envinagrados son un produto moi versátil, posto que podemos empregalos tanto en ensaladas como de topping nunha hamburguesa, nun sándwich ou onde se vos ocorra!
Ingredientes para os cogombros envinagrados:
6 cogombros.
480 ml. de vinagre de mazá.
400 g. de azucre.
60 ml. auga.
20 g. sementes de mostaza.
15 g. de cúrcuma.
Pasos a seguir:
Cortar os cogombros en láminas (se tedes unha mandolina, mellor).
Poñer nun cazo o vinagre, o azucre, a auga, a cúrcuma e as sementes de mostaza.
Mesturar ben até que o azucre quede totalmente incorporado.
Deixar a lume medio/baixo até que comece a burbullar polos extremos, mais sen deixar ferver. Nese intre incorporaremos os cogombros, taparemos o cazo e apagaremos o lume.
Deixar infusionar durante 10 minutos.
Pasados os 10 minutos, introduciremos os cogombros en tarros de cristal (previamente desinfectados) e cubriremos con líquido case até o borde.
Unha vez envasados os cogombros, poremos os tarros nunha pota con auga fervendo durante 20 minutos para que os tarros pechen ao baleiro; así manteremos as nosas conservas durante máis tempo.
Despois dos 20 minutos fervendo, retiraremos os tarros do lume e deixarémolos arrefriar. Durante este proceso escoitaremos un clic. Ese será o sinal de que o baleiro se fixo correctamente.
Vinagre de cúrcuma: Non se vos ocorra tirar o líquido sobrante de facer as conservas de cogombro! É un vinagre marabilloso para engadir ás vosas ensaladas. Filtrade o vinagre cun coadoiro para eliminar as sementes de mostaza e envasádeo en botellas ou tarros de cristal. No frigorífico aguanta unha morea de tempo.
A bechamel é un dos básicos da cociña ao que, de entrada, moitos temen pensando que preparala é un proceso complexo. Mais non o é en absoluto. Saborosa e versátil, esta salsa branca ten múltiples usos, dando ese toque cremoso a milleiros de pratos: como base dunhas boas croquetas, pastas, peixes…
Para facela só precisaredes 4 ingredientes principais: manteiga, fariña, leite e sal. A maiores eu sempre aconsello engadir un toque de noz moscada para darlle ese toque extra. Folga dicir que este último paso é sempre cuestión de gustos.
Ingredientes:
500 ml. leite gordo.
50 g. manteiga.
50 g. fariña de trigo.
Sal ao gusto.
Noz moscada ao gusto.
Instrucións:
Fundir a manteiga nun cazo a lume medio.
Engadir a fariña e remover até que absorba a manteiga.
Engadir o leite tépedo sen deixar de remover en ningún momento.
Remover até conseguir a densidade desexada (aprox. 10/15 minutos).
Adoro os mollos. Coido que son un dos elementos máis polifacéticos do mundo da cociña: poden comezar sendo o aderezo dun polo ao forno e rematar (días despois) sendo ese elemento que liga unha boa pasta fresca. Alén diso, son os produtos máis sinxelos e básicos os que, xeralmente, potencian o sabor deses mollos: allos, tomates de tempada, o prebe dun estufado de tenreira, unha boa herba aromática… A escolla é infinita!
Nesta ocasión imos traballar co pesto italiano, un mollo tan básico como súper saboroso. Orixinariamente o nome do pesto vén do verbo italiano pestare, que significa pisar ou esmagar. Basicamente, ese é o principio básico dun bo pesto: machucar os elementos que o conforman até acadar un mollo amalgamado e intenso.
Os puristas dirían que o pesto SÓ pode estar composto por alfábega, parmesano/pecorino, allo, piñóns e aceite de oliva. Pola contra, eu penso que na diversidade poden xurdir novas composicións igual de aceptábeis e gustosas. Aínda que considero que a receita orixinal é unha marabilla culinaria, na cuestión económica pode resultar algo cara para facer no día a día, de termos en conta o prezo dos piñóns ou mesmo da alfábega dependendo da época do ano. Logo de probar varias opcións, creo que da que máis gosto é a que fago con espinaca fresca e améndoas: dous produtos ao alcance de calquera e que en cuestión de sabor non decepcionan.
Ingredientes:
50 g. espinacas.
25 g. de améndoas.
½ dente de allo.
8 g. de sal.
25 g. parmesano ou pecorino
50 ml. aceite de oliva.
Opcional: o zume de medio limón.
Procedemento:
Se tedes un procesador de alimentos, obteredes o pesto en menos dun minuto. Se pola contra empregades un morteiro, o tempo dependerá de como esteades de forza no brazo. Outra propiedade positiva do pesto é que aguanta moi ben no frigorífico, polo que se sobra sempre poderemos empregalo en diversos pratos adicionáis: pasta, pizza, salteados, torradas ou o que se vos ocorra.
Agardo que vos guste e quea desfrutedes tanto coma min.
Recendo 