A pizza, nai do street food, é un prato tan versátil (e polémico) como a tortilla. Admite calquera ingrediente que podades imaxinar (si, ananás tamén!) e está tan boa que ninguén lle torce o bico.
Aínda que se ten constancia de que xa no 8000 a.C (coas orixes do pan) elaboraban pans planos con queixo no Medio Oriente, a primeira elaboración denominada pizza (feita con mollo branco) aparece en Nápoles aló polo século XVI. Sería xa a partir do século XVII que a pizza comezaría a parecerse máis ao prato que degustamos hoxe día. Como dato curioso, un século máis tarde, en 1889, nacería a famosísima Pizza Margherita (en homenaxe á raíña de Italia, Margherita di Savoia). Grazas as cores dos seus ingredientes (tomate, alfábega e mozarella) esta elaboración converteríase nun emblema nacional ao representaren as cores da bandeira italiana.
Canto a masa, é dos procedementos máis sinxelos e básicos da cociña (auga, lévedo e fariña) mais dependendo da zona da que proveña, a base a formar terá un grosor e forma diferente. Uns dos exemplos máis coñecidos son:
- Napolitana: a pizza orixinal e primixenia da que se ten rexistro (se non temos en conta as proto-pizzas). A característica principal da base napolitana é o seu cornicione, un borde rendondiño e ben alveolado. Alén diso, a Associazione Verace Pizza Napoletana, ditamina unha serie de regras a seguir para facer a auténtica pizza Napoletana, xa que está recoñecida como Especialidade Nacional Garantida. Entre as moitas indicacións que esta asociación require están a de que a pizza sexa totalmente artesanal (e cociñada en forno de leña), teña un lévedo dun mínimo de 8 horas, leve ingredientes de alta calidade e respecte as medidas estipuladas cun diámetro non superior a 35 centímetros e un cornicione de entre 1/2 centímetros.
- Romana: Masa crocante sen a penas cornicione e que se caracteriza pola súa finura extrema.
- Deepdish/Chicago: Masa de orixe italoamericana que se caracteriza polo seu grosor e os seus bordes recheos de queixo.
| Ingredientes: |
- 500 g. de fariña de forza ou panificable.
- 48 g. de lévedo natural.
- 300 g. auga tépeda.
- 10 g. sal.
- 15 ml. de AOVE.
| Pasos a seguir: |
- Nun recipiente amplo, mesturar a fariña co resto dos ingredientes até que non queden restos de fariña seca.
- Deixar levedar durante 2 horas (non, non é preciso amasar!).
- Pasadas as 2 horas (ou cando vexades que a masa dobra o seu tamaño), repartir a masa en catro porcións e dar forma os boliños.
- Deixádeos no frigorífico nun recipiente ou bandexa tapados cun trapo ou film de cociña durante un mínimo de 24 horas.
- Unha vez fora do frigorífico, enfariñar a mesa de traballo e dar forma a masa.
- Para facer unha pizza romana (se non somos expertos pizzaiolos), o método máis sinxelo é o estirado mediante o uso dun rolete. Así obteremos unha masa ultra fina e cunha densidade equilibrada por todo o seu diámetro.
- Se pola contra preferimos facer una napolitana, o truco está en estirar as mans, entrecruzar os dedos índices e ir estirando a masa cara o exterior (sempre respectando os bordes para non estragar o cornicione). Cada 3 empurróns iremos xirando a masa. Unha vez teñamos a masa a medio estirar (uns 15 cm) comezaremos a estirar lixeiramente coa parte exterior da man, facendo movementos circulares cara os extremos.
- Unha vez estirada a masa, condimentar ao gusto e cubrir a base da bandexa (ou a pedra) con semolina.
- Enfornar a 250 graos centígrados até obter unha pizza dourada de queixo ben fundido.
| NOTAS: Nota 1: Unha vez pasado o tempo de fermentación no frigorífico, se non queredes empregar todos os boliños, podédelos conxelar sen problema ningún. Aguantan perfectamente no conxelador e unha vez os desconxeledes seguirán a estar elásticos e gasificados. Nota 2: Esta cantidade de masa da para 4 pizzas romanas ou 2 napolitanas de tamaño medio (aproximadamente 35 centímetros). |
Recendo 